Bądź mentorem nowych umiejętności swego dziecka

Dzieci lubią nabywać nowe umiejętności. Szczególnie te, które widzą u swoich rodziców. Dlatego chcą pomagać, gdy bierzesz się za jakąś pracę. Ale często my, dorośli, nie dopuszczamy ich do tej pomocy, bo przecież sami zrobimy lepiej, szybciej, bezpieczniej. Tylko że wtedy tracimy tak wiele... Przeczytaj, dlaczego warto zapraszać dzieci do prac, które wykonujesz w domu.

Wiesiek metodycznie przygotowywał mieszankę cementu z piaskiem na suchy beton. Robił opaskę domu i właśnie mocował krawężniki. Obok dziewięcioletnia córka opowiadała mu niemal bez przerwy przeróżne rzeczy - że w książce, którą czyta, Doktor Dolittle właśnie dopłynął do Afryki, żeby ratować chore małpki. I chciałaby małpki znowu zobaczyć, bo ostatnio to widziała jeszcze jak byli w zoo, a to było daaawno temu. A mogliby przecież do Zamościa pojechać pociągiem. Pociągiem jechała tylko raz a jej młodszy brat to już kilka razy i to daleko, do lekarza. To niesprawiedliwe, że ona tylko raz. A Ola, sąsiadka, to często jeździ, bo jej tato jest kolejarzem. Bycie kolejarzem musi być wspaniałe. I od razu poszliby na gokarty, w tym Zamościu, bo one są takie świetne. Ten piasek też jest świetny. Fajnie byłoby się w nim pobawić... Tato jednak nie podjął tematu zabawy w piasku. 

Udział taty w rozmowie był nikły, ale córeczce wystarczało, że od czasu do czasu przytakiwał, zapytał “To które małpki podobały ci się najbardziej?” i “Co tam u Oli?”. Bo o to przecież chodziło, że potrzebowała słuchacza. Wiesław lubił, gdy córka “brzęczała” mu nad uchem, jak to określał starszy syn. Tato odczuwał radość z tego szczebiotania. Córce - kontaktowej i ekspresyjnej - odpowiadało, że może się wygadać do woli a tato introwertyk rzadko jej przerywa, choć okazuje zainteresowanie. 

“A ja też mogę?” - zapytała w pewnym momencie, pokazując na cement z piaskiem. “Możesz, tylko czym będziesz mieszać? Nie mam łopaty w twoim rozmiarze”. Córka w podskokach pobiegła do ogródka, skąd zaraz przyniosła spory patyk, który służył latem jako podpora dla pomidorów. “Patykiem bardzo dobrze się miesza, wiesz, tato?”. Wiesław pochwalił latorośl za świetne rozwiązanie problemu i pomoc. Praca szła z uśmiechem. Trochę wolniej, niż gdyby robił to sam, musiał też bardziej uważać na bezpieczeństwo dziecka, ale była to piękna chwila. Obserwował, jak córka naśladuje jego gesty, cieszył się, gdy mu kibicowała, gdy mocował się z krawężnikami i był zadowolony, gdy bez przypominania odniosła swój patyk na miejsce. 

Po skończonej pracy pobiegła do domu, by pochwalić się mamie nową umiejętnością “Mamo! Umiem robić suchy beton. Tato mnie nauczył!” I zaczęła opowiadać. W odpowiedzi dwaj bracia, którzy byli zajęci wspólną zabawą w domu, zawołali: “My też byśmy chcieli tak mieszać!”. A gdy dzieci delektowały się na podwieczorek kakao i szarlotką, córka po dłuższej chwili westchnęła głęboko i powiedziała z uśmiechem szczęścia na twarzy: “Uwielbiam spędzać czas z tatą!”. Wieczorem Wiesław usłyszał od żony sporo ciepłych słów. Poczuł się bohaterem dnia. “Widzę, że muszę kupić jakieś mniejsze grabki dla naszych dzieci. Coś mi się wydaje, że w sobotę nie opędzę się od pomocników przy grabieniu liści z trawnika.”